مثنوی زیبا از امیر مهدی فهیمی راد در اوصاف امیر المومنین علی(ع)
از آن روزی که پا بگذاشته انسان در این دوران دمادم بوده او سرشار از کمبود و از نقصان
و او سرشاز از وهمی که روزی آرزو بوده که فتح قله ی وهمش برایش آبرو بوده
تمام حسرت و آهی کزو جامانده در دنیا تصورمیکند آن را درون قالبی مانا
به دست خویشتن سازد بسی اسطوره ها چندان که در یک عرصه ای هستند بی همتا و بی پایان
سکندر فی المثل باشد نماد عمر جاویدان ویا رستم بود اسطوره‌ی جنگ جوانمردان
ویا مجنون ویا شیرین دو عاشق پیشه ی دیرین ویا آوازه ی قارون نماد ثروت زرین
ولی اینان فقط هستند دریک عرصه ای شاخص چنان فردی که تک وجه است و وجه دیگرش ناقص
نیازی دارد این انسان برآن اسطوره ی کامل به آن فردی که در هر عرصه دریایست بی ساحل
اگر خواهی چنان فردی که او بی انتها باشد فقط یک تن در این دنیاست آن هم #مرتضی باشد
علی آن کس که رب النوعی از هر هیبتی در این زمین باشد
به اوج قله ی اسطوره ها #بالانشین باشد
مقام عالی اش در اوج او ادنی چنین باشد
که درک هیبت مولا همان عین الیقین باشد
اگر دین را طلب کردی بیا راهت همین باشد که او مصداق اکملت لکم از بهر دین باشد
ویا گر در پیِ اسطوره ی پیکار میگردی نیاوردست تاریخ از زمین مانند او مردی
فصاحت خود مرید خطبه ی بی نقطه‌ی او شد بلاغت نیز با نهج علی جانبخش و نیکو شد
قضاوت خود تمسک داشت بر #عدل_علی هر دم عدالت شکل می‌گیرد ز رفتار علی کم کم
امیرالمومنین این واژه ی حیران گرفتارش سَر راهش نشیند تا که افتد باز در دامش
و این زور و زر دنیا که می بیند علی خوارش از آب بینی بز پست تر باشد در افکارش
به ذهن ما بود جنگ و قتال و فقر و کین مولا نجو گشتم نخواهد بود در وصفی چنین مولا
علی شور و شعف شوکت علی قدر و علی قدرت علی #اطعامِ_لایُطعم علی صبر و علی ثروت
علی اشک فقیران و علی شوق مریدان است علی در سفره‌ی ایتام همان یک قرص از نان است
اگر بر فرد مسکینی ز روی لطف نان دادی ویا افتاده ای را بال و پر دادی و جان دادی
ویا بی سرپناهی را کرم کردی امان دادی ویا درمانده ای را قوتی دادی توان دادی
از این اعمال خود احساسی از شور و شعف داری و مست و سرخوشی می خوانی و در دست دف داری
همان احساس خوشبختی که بر قلبت جلی باشد همان لحظه همان احساس تو نامش علی باشد
علی در عمق پنهانی تان پیداست ای مردم علی چون کشف یک راز نهان زیباست ای مردم
علی در جامه ی سرتا به پا رنگین پروانه علی در لابه لای خنده های طفل دردانه
علی در رویش سر سبزی جان بخش یک دانه علی در مستی دیوانگان در کنج میخانه
علی را درمیان شعرهای عاشقان باید بسی جستن
نه آن کژ حرف هایی را که با نام علی گفتن
