به نام خدا
این را شنیده اید که انسانها بنده ی احترام هستند؟ آیا می دانید یعنی چه؟ یعنی انسانها در کنه خود مطیع کسی می شوند که آنها را بلند مرتبه بشمارد. گویا اگر بخواهید مورد اعتماد کسی واقع شوید باید به او احترام بگذارید و بدانید که چه کارها که نمی کند!
شما زمانی که فردی را محترم می شمارید به طور غیر مستقیم به او می فهمانید که او برای شما دارای ارزشی است که شمارا مستلزم به این رفتار می کند. این کلید حفظ دوستی ها نیز هست به طوریکه اگر در عمل غیرآن باشد دوست خود را کم کم ازخود می راند.
احترام گذاشتن اشکال متفاوتی دارد فی المثل ما در برخورد با بزرگتر های خود صاف می ایستیم و بدون آنکه به آنان زل بزنیم با حالت فروتنی و بدون تندی با آنان سخن می گوییم. یا حتما می دانید که در هنگام ورود بزرگتر ها ما در جلوی پای آنها می ایستیم.ما با این کارهای خود به آنها نشان می دهیم که تجربه و بزرگی آنها برای ما با ارزش است و نوعی اعتبار که نزد ما دارند را به آنها نشان می دهیم. یا به ژاپن نگاه کنید آنها با اینکه پیرو آیین مستحکم و معتبری نیستند؛ اما زمانی که اشتباهی را مرتکب می شوند با خم شدن جلوی هم گونه ای از معذرت خواهی و اینکهطرف مقابل برای آنها دارای احترام است نشان می دهند. قطعا اینطوری احترام گذاشتن آنها بخشی از سبک مدرن شدن نبوده بلکه این چیزی است که از پیشینیان خود آموخته اند و سبب ایجاد چرخه احترام میان آنها شده است.
زمانی که چرخه ی احترام دربین مردم یک منطقه ایجاد شود فرزندان این نسل به فرزندانشان و نوه های این نسل به فرزندان نسل حاضر احترام خواهند گذاشت و این به شکل قوانینی جدا نشدنی رواج پیدا می کند و سبب تحکیم پیوند خانواده ها،دوستان، هم سن و سال ها و در کل چرخه ی ارتباطات جامعه را متحول می کند. این از توهین می کاهد و همبستگی ملت را افزایش می دهد!
گندم از گندم بروید؛جوزجو! شما در ادامه نشان می دهید خانواده شما چقدر خوب این موضوع را یاد شما داده است. چیزی که به هیچ وجه من الوجوه در غرب یافت نمی شود. چون هرگز احترامی باب نبوده مگر به قدرتمندتر و صد البته ثروتمندتر! معلوم است از پس پدرانی که یگانه قانون جامعه شان مختل نکردن آزادی افسارگسیخته یکدیگر است فرزندان بهتری تربیت نخواهند شد. آن فرزندان هم ثمره قابل تقدیری نخواهند داشت بلکه روز به روز بدتر از دیروز چنان که امروزه از ۵ تا ۵۰ ساله به دو کفه برابراند!!!
احترام در اسلام کجای کاراست؟ هرچند در تمامی ادیان الهی و حتی غیر آن این موضوع مورد توجه واقع شده است اما در اسلام عزیز این موضوع جزو جدانشدی و به گونه ای از پایه های آن محسوب می شود. به طوریکه حضرت رسول و معصومین ما بارها و بارها علاوه برکلام آسمانی بر این مهم تاکید کرده اند. و بسیار داریم که به پدر و مادرتان احترام بگذارید و به برادران و خواهران دینی خود سلام و درود بفرستید و در محظر مومنان با تندی سخن نکنید و.. و... و....
گیرم پدرتوبود فاضل؛از فضل پدر توراچه حاصل؟ ما ایرانیان با اینهمه تاریخچه فرهنگی،ادبی،دینی و اعتقادی کدامین راه را برگزیدیم؟ آیا با تاکید فرزندان خود را به اطاعت از این مهم وا خواهیم داشت یا با بی توجهی به موازین اسلامی و اخلاقی و به قول بعضی ها که علم مدرنیزه رفتاری بلند کرده اند به همه ی اینها پشت پا می زنیم؟
